Veri Merkezi Kablolama Tasarım Temelleri 
 Bölüm-2

EN 50600-1: Genel Kavramlar ve Kullanılabilirlik Sınıfları,
EN 50600-2-4: Telekomünikasyon Kablolama Altyapısı

Kutlugün Sürmeli 

EN 50600-1: Genel Kavramlar ve Kullanılabilirlik Sınıfları

EN 50600-1, standart serinin genel kavramlarını açıklar ve aşağıdaki kapsama sahiptir:

EN 50600-1:

•    Veri merkezinin uygun bir sınıflandırmasının uygulanmasını sağlayan bir iş riski ve işletme maliyeti analizinde ele alınacak konuların ayrıntılarını verir.

•    Hedeflenen amaçlarının hem boyutunu hem de karmaşıklığını ele alan terminoloji, parametreler ve referans modelleri (işlevsel öğeler ve bunların yerleşimi) dahil olmak üzere veri merkezlerinin ortak yönlerini tanımlar.

•    Veri merkezlerinde telekomünikasyonun etkin bir şekilde çalışmasını desteklemek için gerekli olan tesislerin ve altyapıların genel yönlerini açıklar.

•    Etkin tesislerin ve altyapının sağlanması için, veri merkezinin planlanan ömrü boyunca “kullanılabilirlik”, “güvenlik” ve “enerji verimliliği” temel kriterlerine dayalı bir sınıflandırma sistemini belirtir.

•    Semboller, etiketler, çizimlerde kodlama, kalite güvencesi ve eğitim dahil olmak üzere EN 50600 serisi gereksinimlerinin dayandığı veri merkezleri için genel tasarım ilkelerini açıklar.

Ayrıca, altyapılarının EN 50600-1'den türetilen, seçilen genel veri merkezi kullanılabilirlik sınıfına göre tasarlanması gerektiğinden, serinin diğer tüm standartları için bir temel işlevi görür.

Aşağıdaki grafik, altyapıların güç dağıtımı, çevre kontrolü ve telekomünikasyon kablolaması için seçilen kullanılabilirlik sınıfına göre ana tasarım kriterlerini göstermektedir.

Telekomünikasyon kablolama altyapısı için farklı kullanılabilirlik sınıflarının mimari ve tasarım gereksinimleri bu belgenin sonraki bölümlerinin konusudur.


EN 50600-2-4: Telekomünikasyon Kablolama Altyapısı

İçerik ve Yapı

Veri merkezi içindeki telekomünikasyon kablolaması aşağıdakileri desteklemeye hizmet eder:

•    Veri merkezi bilgi teknolojisi ve ağ telekomünikasyonu

•    Diğer veri merkezi altyapılarının izlenmesi ve kontrolü

•    Bina yönetimi ve otomasyonu

Bu nedenle EN 50600-2-4, EN 50600-1 kapsamındaki "kullanılabilirlik" kriterlerine ve sınıflandırmalarına dayalı olarak veri merkezlerindeki çok çeşitli telekomünikasyon kablolama altyapılarını ele alır.

EN 50600-2-4, aşağıdakiler için gereksinimleri ve önerileri belirtir:

•    Bilgi teknolojisi ve ağ telekomünikasyon kablolaması (ör. SAN ve LAN)

•    Veri merkezinin çalışmasını desteklemek için genel bilgi teknolojisi kablolaması

•   Veri merkezinin güç dağıtımını, çevresel kontrolünü ve fiziksel güvenliğini uygun şekilde izlemek ve kontrol etmek için telekomünikasyon kablolaması

•    Diğer bina otomasyon kablolaması

•    Telekomünikasyon kablolama altyapıları için güzergahlar, alanlar ve kabinet sistemleri.

Aşağıdaki grafik, EN 50600-2-4'ün kapsadığı konuları vurgulamaktadır:

EN 50600-2-4'ü geliştirirken ana odak noktası, kullanılabilirlik sınıfları için mimarilere ve gereksinimlere ek olarak, geçiş ve büyüme üzerineydi. BT kapasitesinin büyümesi ve uygulamaların daha yüksek hızlara geçişi, veri merkezlerinde çok dinamiktir. Bir veri merkezinin kablolama altyapısı, veri merkezinin hızlı ve kolay bir şekilde genişletilmesini (örneğin ek ekipmanın devreye alınması) sağlayarak ve veri merkezinde kullanılan ağ ve depolama uygulamaları için geçiş yolları sunarak bu dinamikleri destekleyebilmelidir.

EN 50600-2-4, kablolama mimarileri, çapraz bağlantılar ve yol kablo güzergah sistemleri için uygun gereksinimleri tanımlayarak geçişi ve büyümeyi destekler. Bu gereksinimler aşağıdaki bölümde açıklanacaktır.

Kablolama Türleri

EN 50600-2-4, çeşitli kablolama türlerini kapsamasına rağmen (bkz. şekil 4), yapısal kablolamanın kendisi için herhangi bir gereklilik tanımlamaz. Mevcut Avrupa kablolama standartlarının yerine geçmek için oluşturulmamıştır, ancak standartta yer alan kablolama tanımlarına işaret etmektedir. EN 50600-2-4 temel olarak 2 kablolama türünü tanımlar:

Noktadan Noktaya: Genel bir kablolama sistemi yerine özel bir kablo kullanarak iki adet BT ekipmanının doğrudan bağlantısı. Noktadan noktaya bağlantı yöntemi, aktif ekipmanı doğrudan bağlayan farklı kablolar (tipik olarak fabrikada üretilir) kullanır.

Sabit Kablolama: Uçtan uca veya hiyerarşik yapıya sahip rackler arasında EN 50173 serisinin genel kablolama çözümlerini içeren ve bu racklerde çapraz bağlantıların veya ara bağlantıların kurulumunu sağlayan yapısal kablolamadır.

Noktadan Noktaya Kablolama

Noktadan noktaya kablolama, bağlantı sağlamanın en basit ve en uygun maliyetli yöntemi gibi görünse de, çeşitli nedenlerle bu kablolama türü yalnızca aynı veya iki bitişik kabin, veya rack içindeki bağlantılar için kullanılmalıdır. Veri merkezi geliştikçe, ekipman türleri ve konumları değiştikçe ve sınırlı bir kullanım ömrü beklentisine sahip olabileceğinden, noktadan noktaya kablolama genellikle yeniden kullanılamaz. Gerekli ara bağlantılarda yapılan sürekli değişiklikler, her bir değişiklik için gerekli olan hem planlamayı hem de operasyonel kaynakları artırırken (bkz. Şekil 5 ve Şekil 6) ve çevresel kontrol de dahil olmak üzere diğer altyapılara müdahale etme riskini artırmaktadır. Dolayısıyla noktadan noktaya kablolamanın geçişi ve büyümeyi iyi desteklemediği söylenebilir.

Aşağıdaki şekiller, veri merkezi büyüdüğünde noktadan noktaya kablo kullanmanın olumsuz etkisini göstermektedir.

Sabit Kablolama

Bir veri merkezindeki telekomünikasyon kablolama altyapısı için çok daha iyi bir yaklaşım, sabit kablolamanın kullanılmasıdır.

Şekil 7'de gösterilen yapısal kablolama sistemi yaklaşımı, uzak merkezi ara bağlantı konumlarında (CPL: central patching location-Merkezi Bağlantı Bölgesi) sunulan ekipman portlarını gösterir. Sunucudan depolamaya bağlantılar, kısa ve CPL içinde kolayca yönetilen ara bağlantı kablolarıyla yapılır. CPL'lere sabit kablolarla bağlanan dağıtılmış bölge ara bağlantı konumlarının (ZPL: zone patching location-Bölge Bağlantı Yeri) kullanımı, değişiklikleri yönetmek için ek esneklik sağlar. Şekil 7, sabit bir kablolama uygulamasının, değişiklik etkinliğini tanımlanan alanlara nasıl izole ettiğini gösterir. Yeni ekipman, aktif sistemleri etkilemeden bir CPL veya ZPL'ye bağlanır, bu nedenle planlanmış bir kesinti süresi gerekmez. Ekipman, daha sonra, CPL veya ZPL'deki kabloları basitçe yeniden yapılandırarak, programlanmış arıza süresi boyunca aktif sistemlere bağlanabilir. Eğer yapılan değişiklik bir soruna neden olursa, kabloları yalnızca değişiklik öncesi konfigürasyonlarına yeniden bağlamak gerekir. Sabit kablolama uygulaması, sistem değişikliklerini (ve kurtarmayı) uygulamak için gereken süreye ilişkin daha doğru tahminler sağlar ve bu da daha az risk getiren ve daha iyi bir genel sistem operasyonu sağlayan daha kolay, daha hızlı değişikliklerle sonuçlanır.

 
Bundan sonraki bölümde "Kullanılabilirlik Sınıfları ve buna bağlı Kablolama Mimarileri "  anlatılacaktır.